Ik ben al bijna een jaar single. En ik heb nergens spijt van. Ik ben van mening dat single zijn ook zijn goede kanten heeft, want ik heb mezelf beter leren kennen. Ik ben vooruit gekomen en als ik achteraf terugkijk zie ik mijn relatie als een muur die mij tegenhield vooruit te komen en te ontwikkelen. Ik weet nu wat ik wil, ik ben minder onzeker en ik ben niet meer zo stil als vroeger. Wat mij wel af en toe pijn doet is wat mijn omgeving daarvan vind. Ik ben erg blij dat ik altijd mijn moeder heb die mij begrijpt, maar ik heb ook een aantal vriendinnen die bij mijn verhaal "ja" knikken, terwijl hun ogen "nee" zeggen.
En zoals altijd zit ik dan met vragen in mijn hoofd. Hoezo maakt een relatie je leven compleet? Ik kan nooit tegen dat gezeik van mensen. "Oh, hij is mijn andere helft, zonder hem ben ik niet compleet." Hoe kan je van iemand houden als je zelf niet compleet bent? Onzekerheid speelt denk ik een grote rol. Ik kan zelf niet wachten om volwassen te worden en de leeftijd te bereiken dat ik zo zeker ben dat mij niks meer kan schelen. Maar met deze leeftijd is iedereen onzeker en zoekt men een steunpaal om tegenaan te hangen en bevestiging te vragen.
En nu ik dit typ moet ik toegeven dat ik dit in het verleden ook heb gedaan. Begrijp mij niet verkeerd, ik denk dat iedereen dit wel ooit in zijn leven heeft gedaan. Maar het is frustrerend om als enige in je omgeving dit door te hebben. Er is zoveel meer in het leven dan vriendjes en vriendinnetjes. Doe je het om trots door de schoolgangen te lopen? Doe je het omdat je denkt zo beter te zijn dan je vrienden? Of hou je echt van diegene?
Na mijn relatie merkte ik meteen welke vriendinnen er wel en niet voor mij klaarstonden. Ik heb het geluk dat ik met mijn eigen ogen zie wie er goed en slecht voor mij zijn. Meteen na de relatiebreuk voelde ik een tegenstrijdig gevoel. Ik was de eerste binnen de groep die een vriend had en nu dit voorbij was leek het alsof ik er niet meer toe deed. Ik was niet meer belangrijk, ik was gewoon weer Sarah. Want ja, wat is er zo interessant aan een persoon als ie geen liefdesleven heeft?
"Met een vriend is je leven zoveel completer. Je ervaart je eerste kus, je eerste keer seks en je eerste keer dat je echt van iemand houdt. Er gaat een wereld voor je open. De mensen in je omgeving zullen je geweldig vinden en ze zullen je zien als een voorbeeld. En hoe langer je een relatie hebt, hoe beter. Want kwantiteit is toch beter dan kwaliteit? Ben je een meisje van 16 jaar die op dit moment geen vriend heeft? Je wordt niet gewaardeerd om je persoonlijkheid. Ben je een meisje van 16 jaar die nog helemaal geen relatie hebt gehad? Wat doe je hier nog?" Dit is hoe de maatschappij werkt. Treurig, toch?
En gaat dit dan over vriendinnen of over de liefde? Een beetje van beide. Wat ik wil duidelijk maken is dat met deze leeftijd iedereen naïef en kinderachtig kan zijn. Toen ik 12 was dacht ik dat in de toekomst mijn omgeving zich "volwassener" zou gaan gedragen, maar dat is een leugen. Met 16 jaar willen we alles ontdekken, vooral wanneer we horen dat er al mensen zijn die ontmaagd zijn. Alles moet snel gebeuren. Je kan en mag niet achterblijven. De mensen die dat denken krijgen een dikke vinger van mij. Ik doe het lekker op mijn eigen tempo, leef mijn eigen leven en geniet van het feit dat ik aan niemand vast zit. De mensen die denken dat single zijn slecht is zet ik op een lager pitje. Lang leve de vrijheid!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten