zaterdag 18 juli 2015

Een stap terug is een stap vooruit

Het was bijna Kerstvakantie toen de beslissing officieel was genomen. Het was nog 2013 dat ik op het vwo zat, maar 2014 zou het jaar zijn waarop ik een stapje terug ging doen: ik zou naar de havo gaan. Een stap terugdoen in een omgeving die school op nummer één zet is niet gemakkelijk en zeker niet wanneer je zelf ook het gevoel hebt dat het een teken van domheid is. Maar nu weet ik beter.


 Het tweede jaar op het vwo was een cadeautje als ik zo terugkijk. Ik deed het redelijk goed en had mijn vriendin waar ik altijd mee zat. Mijn andere vriendinnen zaten in een andere klas en ik kon eigenlijk niet wachten om het volgende schooljaar wél met ze in de klas te zitten. Ik begon het derde jaar op het vwo met een enorm gevoel van geluk. Het voelde alsof alles compleet was na al die jaren. Ik ben nooit een meisje geweest dat plezier maakte tijdens de les, ik was juist één van de weinige die huiswerk maakte en me stil hield. Maar zelf merkte ik dat het vwo geen appeltje eitje meer voor mij was. Ik was elke dag doodop als ik van school kwam. De stapels huiswerk werden met de tijd groter en de toetsen werden steeds moeilijker. 

Met mijn angst voor naalden en na veel tegenstribbelen gingen mijn moeder en ik naar de dokter. Er moest een bloedtest worden afgenomen. Mijn vader heeft jaren geleden de ziekte van Pfeiffer gehad, dus had ik ook aanleg voor de ziekte van Pfeiffer. De uitslagen van de bloedtest waren gelukkig niet té ernstig. Ik had niet de ziekte van Pfeiffer, maar ik kampte wel met bloedarmoede en met een vitamine D tekort. Daarom was ik moe. Ik kon op school niet veel meer verdragen en zocht naar een hap lucht in de ruimte waar ik bijna verdronk. Ik en mijn ouders waren het ermee eens: ik moest een stap terugdoen en de tweede helft van het jaar op de havo doen.

Heel de Kerstvakantie kon ik maar aan één ding denken: ik ben een fout persoon. Ik bezat niet de intelligentie waarvan iedereen dacht dat ik die bezat. Soms keek eens wat bedroefd en vroeg iemand of het wel met mij ging. Ik zei altijd dat het goed met mij ging, maar de pijn droeg ik vanbinnen. Ik begaf mij destijds in een omgeving die het vwo als een geloof zag en in mijn geval kon ik net zo goed gestenigd worden. Ik was een fout begaan, ik was het vwo niet meer waard. Het was maar goed dat ik wegging, anders beschadigde ik nog het imago van het o zo heilige vwo. 

Na de Kerstvakantie leken al die gedachten weg te zakken. Ik begon helemaal weer opnieuw. Nieuwe boeken, nieuwe omgeving en nieuwe mensen. Dit is wat ik had beslist. Ik dacht dat iedereen mij daar mij ook als een fout zou zien, dat ik op de havo niet thuis hoorde. Als iemand een stap terugdoet ga je ervan uit dat het voorheen niet goed ging, waardoor ze die beslissing hebben genomen. Daarom vroeg niemand echt naar de reden dat ik de tweede helft op de havo door zou brengen. Ik had mijn wortelen langzaamaan in de grond gezet en de havo werd mijn nieuwe thuisfront. 

Zelf merkte ik dat de mensen om mij heen hetzelfde dachten als ik. School is belangrijk, maar gezondheid blijft altijd voorop. Men was daar niet geobsedeerd door school en dat vond ik fijn. Er gingen deuren voor mij open. Na jaren te hebben gedacht dat school alles was realiseerde ik mij dat er meer in het leven is dan school. Ik zit dan wel in de tijd van mijn leven dat school een grote rol speelt, maar intelligentie was niet meer dan alleen cijfers. En als ik nu terugkijk naar die tijd dat ik zo onzeker over mij en mijn toekomst was wenste ik dat er iemand was die mij dit van tevoren kon vertellen. Misschien deed mijn omgeving daar wel een poging toe, maar drong het niet tot mij door. 

Nu is het zomervakantie en heb ik het vierde jaar op het havo afgerond. Volgend jaar doe ik eindexamen en ben ik van de middelbare school af. Ik zal genieten van dit laatste jaartje, maar ik verlang ergens ook naar een plek waar ik kan leren wat ik wil leren. Op dit punt van mijn leven realiseer ik mij dat ik het havo niet cadeau krijg, ik moet ervoor werken. En dat heb ik afgelopen jaar ook gedaan. Ik heb moeten vechten, maar ik ben er heelhuids uitgekomen. In het begin van het derde jaar voelde ik mij compleet, maar ik denk dat dit een ander hoogtepunt is van uit mijn leven. Ik ben een stap dichterbij mijzelf en weet dat intelligentie niet alleen cijfers is. Intelligentie is meer dan dat. Mijn moeder vraagt één keer in de zoveel tijd of ik gelukkig ben en nu kan ik met trots "ja" zeggen.

Als ik iets tegen de Sarah van een paar jaar terug kon zeggen na dit stuk, zou ik zeggen dat je je nooit minder moet voelen over jezelf als je eens een fout maakt. Intelligentie is maar een fractie van wat in een mens zit. Je zal een hoop leuke mensen ontmoeten die nu hetzelfde denken als jij. Laat de gehersenspoelde mensen in de stront zakken, wees jezelf en onthoudt dat jouw geluk het meest telt. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten